Cottagecore en waarom ik ervan houd

‘If more of us valued food and cheer and song above hoarded gold, it would be a merrier world‘ zei Thorin Oakenshield uit The Hobbit aan het eind van zijn leven.

Instagrammable
Woorden die één op één aansluiten op de populaire trend ‘Cottagecore’, die de afgelopen jaren groot werd door Instagrammable beelden van een fantasiewereld vol gebloemde jurken, strooien hoeden en perfect geplaatste koffiekopjes. Wie bereid is om achter de hashtags en filters te kijken, ziet dat daar een collectief verlangen schuilt om te ontsnappen uit de chaos van het moderne leven. Om met meer zingeving, compassie en vreugde te kunnen leven. 

Plattelandsleven
Hoewel zelf geen Millennial of Gen Z’er – de generaties die Cottagecore groot maakten – voel ik ook sinds mijn prille jeugd in de jaren ’70 een diepe heimwee naar een lieflijk en vredig plattelandsleven, zoals ik dat elke dag zag op de borden waar ik als kind van at. Met uitzondering van een periode van zo’n 15 jaar, toen ik werd afgeleid en me in een wereld bevond waar er smalend werd (en ongetwijfeld nog steeds wordt) gesproken over dergelijke ‘naïeve’ verlangens, bleef het er altijd. Sterker: het verlangen nam de afgelopen jaren in hevigheid toe. In alles wat ik tot nu toe heb gecreëerd, van Greendelicious tot de Shinrin Yoku Academy, Vitasága en dit blog, zat dan ook altijd een flinke dosis Cottagecore.

Planeet Aarde
Cottagecore gaat immers over vertragen, het beleven van de seizoenen, zowel fysiek als emotioneel als spiritueel. Het gaat over het herontdekken van de natuur en jezelf en anderen op alle niveaus voeden met het kleine geluk dat in het dagelijkse leven voor het oprapen ligt. De magie van het eerste lied van de merel in de vroege ochtend tot de zoete smaak van rijpe pruimen op een namiddag in de zomerzon. Maar boven alles gaat Cottagecore over langzamer leven, je verbinden met de ongelooflijk rijke wereld om je heen, om een wakkere, vrije en liefdevolle bewoner van onze planeet Aarde te kunnen zijn. De jong gestorven Ierse dichter, schrijver en priester John O’Donohue (1956 – 2008) formuleerde het zo:

“It is a strange and wonderful fact to be here, walking around in a body, to have a whole world within you and a world at your fingertips outside you. It is an immense privilege, and it is incredible that humans manage to forget the miracle of being here. Rilke said, ‘Being here is so much,’ and it is uncanny how social reality can deaden and numb us so that the mystical wonder of our lives goes totally unnoticed. We are here. We are wildly and dangerously free.”

Bewuster en vrijer
En daar raakt O’Donohue precies waarom het voor mij zo belangrijk is om op mijn 55e eindelijk te verhuizen naar het platteland. Het Duitse platteland om precies te zijn. De prachtige, sprookjesachtige Vulkaaneifel. Voor mij gaat Cottagecore over het mogen en kunnen vertragen, het terugvinden van mijn eigen ritme dat is aangesloten op het grote levensritme, me verbonden te voelen met de natuur en alles wat daar deel van uitmaakt, waardoor er nog meer ruimte ontstaat om het wonder van een leven als mens op Aarde nog bewuster en vrijer te kunnen ervaren. Niet alleen vanuit mijn hoofd te leven, maar het leven ook ten volle te ervaren op fysiek en emotioneel niveau.

Wapperen
Dat lukt mij eenvoudigweg beter als er meer stilte en rust is. Op een plek waar ik alleen maar naar buiten hoef te stappen om in de ongerepte natuur te zijn. Met een stukje land met voldoende ruimte voor een moestuin, wat kippen en een haan en waar ik de was aan lange lijnen kan ophangen zodat ik het kan zien wapperen in de wind. Waar mijn lief zijn droom volgt en een pad maait in het hoge gras, nadat hij op de fiets broodjes is gaan halen in het al even slaperige dorpje verderop. Deel uitmaken van een gemeenschap van mensen waarbij je je welkom voelt en die jij graag welkom wilt heten. Cottagecore ten voeten uit.
 

Arcadia en hippies
Overigens is Cottagecore natuurlijk niets nieuws. Het bestond al bij de oude Grieken als Arcadia, het utopische land vol bloemen, fruit en bossen, helder water, vogelzang en een eeuwige zomer. Een ideaallandschap dat er ooit geweest zou zijn, in een verloren Gouden Tijd aan het begin van de geschiedenis van de mensheid. De wortels van de huidige Cottagecore-trend kunnen we vinden in de jaren 60 en 70, toen de hippiebeweging opkwam die zich afzette tegen oorlog en werd gedreven door ‘Peace over war’.

Eifel-Cottagecore
Wijze John O’Donohue zei ook: “Een van de redenen waarom zoveel mensen aan stress lijden, is niet omdat ze dingen doen die hen stress bezorgt, maar omdat ze zichzelf zo weinig tijd voor stilte gunnen.” Dat klopt natuurlijk als een bus. Daarom kijk ik er ook zo naar uit om de Eifel-Cottagecore met anderen te kunnen gaan delen. Als we er eenmaal gesettled zijn wil ik er retreats en korte vakanties aanbieden voor iedereen die zichzelf een pauze wil gunnen van de ratrace van het ‘moderne leven’. Voel je welkom en om je via deze link alvast als geïnteresseerde bij me aan te melden. Dat vind ik superleuk en ik houd je dan graag op de hoogte!

Bronnen: The Cottage Life: An escapist’s guide to cottagecore van Tiffany Francis-Baker, Anam Cara, John O’Donohue, Wikipedia.